Inleiding – Het begin van mijn verhaal

Mijn verhaal... Een verhaal dat mijn leven voorgoed heeft veranderd.
Het is het begin van waarom ik Mental Coach Sessions ben gestart  
en wat ik daarmee wil neerzetten.

 

Het incident – 25 oktober 2018, Amsterdam

Het is 25 oktober 2018, 10:07 uur, Amsterdam.
Ik werk als buschauffeur bij het GVB Amsterdam. Ik zit achter het stuur van bus 352, lijn 21 richting Geuzenveld. Een dienst die ik op het laatste moment had aangevraagd, omdat ik die middag een modelwoning In Haarlem wilde gaan bezichtigen, maar de dag liep anders..

Een dag die mijn leven voor altijd zou veranderen.

Lijn 21 was in 2018 de drukste lijn van het GVB:

Veel passagiers, veel toeristen, altijd wel mensen op iedere halte.

Op de route liggen diverse hotels, en de bus reed van Geuzenveld, via Plein ’40-’45 en Bos en Lommerplein, naar Centraal Station en ook weer terug.

Die ochtend vertrok ik om 10:04 uur vanaf de halte Egidiusstraat.
Ik reed met mijn 18 meter lange Mercedes Citaro, GWN-nummer 352, richting Bos en Lommerplein. Dat plein in Amsterdam-West is  Altijd druk!
Een versmarkt, KFC, Dirk-supermarkt, veel fietsers en voetgangers, taxi's...

Maar op dat specifieke moment bij het passeren van het zebrapad, was er niemand. Geen voetganger, fietser, taxi of auto...
Behalve één vrouw.  Een vrouw... that's it!

Zij stak over, van rechts naar links, over de trambaan, haar hoofd naar beneden, lopend in een hele zachte tred. Net toen ik met de voorzijde van mijn bus het haltegebied (de ‘box’) inreed, draaide zij zich om – van mij weg – en liep langzaam terug,  nog steeds met het hoofd gebogen.

Ik schrok.

Ik claxonneerde hard!! en geloof me, zo’n bus heeft een loeiharde claxon. Ik remde gecontroleerd, zoals ik dat als beroepschauffeur geleerd heb. Maar ze reageerde niet, gewoon niet!
Ik moest opnieuw en harder remmen.

Mijn ogen waren volledig op haar gericht. Ik weet niet hoe hard ik op dat moment nog reed. Maar vlak voor ik stilstond, raakte ik haar met de rechtervoorzijde van de bus aan.
Ze viel met haar hoofd achterover op de stelconplaten van de trambaan.

Vlak voordat het gebeurde, keek ze op, haar ogen recht in de mijne.
Dat beeld... dat is wekenlang door mijn hoofd blijven spoken.

Ik zette de bus op de handrem (de ‘lucht’ erop), rende naar buiten en snelde naar haar toe. Ik wilde direct handelen, iets wat ik vanuit mijn opvoeding en achtergrond had meegekregen.
Toen ik voelde of ze nog een hartslag had, stonden er plots drie mensen bij me: twee zeiden dat ze arts waren, de derde was een passant.

Ik rende terug naar de bus en meldde via de boordradio bij de verkeersleiding wat er gebeurd was:
“Aanrijding met persoon, letsel, kruising Bos en Lommerweg en Hoofdweg.”
Maar de verkeersleiding verstond me niet.

Ik herhaalde het.
Wéér onbegrip.

De derde keer riep ik geïrriteerd, vol adrelanine en spanning:
“Stuur alles wat je hebt! Ik ben met de bus vol in de Kentucky Fried Chicken gereden!!”
Een sarcastische uitbarsting, waarin adrenaline, paniek, onmacht de boventoon in mijn lichaam voerde.

Ondertussen vroegen passagiers, in allerlei talen, of de bus nog verder zou rijden.
Ik zei: “Wat denk je zelf? Kijk eens wat er voor m’n bus ligt…”

Het voelde als minuten voordat de politie arriveerde.. terwijl het bureau letterlijk 500 meter verderop ligt.
Toen iedereen veilig de bus had verlaten en de eerste agent binnenstapte, stroomden de tranen over mijn wangen. De adrenaline vond zijn weg naar buiten.
Je lichaam laat los. Het klinkt misschien raar, maar je belandt in een soort overlevingsstand.

De vrouw werd door ambulancepersoneel behandeld, de politie ontfermde zich over mij.
Ik moest blazen, mijn telefoon inleveren. Standaard procedure.
Een jonge agent, nog maar net uit de academie,  stelde me allerlei vragen.

“Waar kom je vandaan?”
– “Mercurius.”
“Waar zijn we nu?”
– “Leer je buurt kennen, weet je dat niet dan?”

Na overleg met een hoofdagent werd mijn verklaring opgenomen.
Daarna bracht het team Service & Veiligheid me naar Sloterdijk, waar ik mijn verhaal deed aan de teammanager.
En toen… ging ik  met de trein naar huis. Met een hoofd vol beelden en vragen, zonder antwoorden.
Ik had immers die middag nog een afspraak om een modelwoning te bekijken in Haarlem Schalkwijk…

 

De impact – De stilte na de klap

Eenmaal thuis, alleen, kwamen de beelden terug.
Kledingkleuren flitsten door m’n hoofd, geuren, blikken.
Telefoontjes stroomden binnen. Lief bedoeld, maar ik kon het even niet aan.

’s Nachts kwamen de beelden terug. Het gezicht. De ogen. Het moment van contact. De kleuren van haar kleding.

De volgende dag had ik een reservedienst en werkoverleg in Amsterdam-Noord.
Terug van het omwisselen van een bus werd ik verzocht contact op te nemen met de verkeersleiding.

Ik kreeg een telefoonnummer van de Eenhoorn,  een afdeling die alle (dodelijke) aanrijdingen in  groot Amsterdam afhandelt.
Ik belde... Jordi nam op.

Hij vroeg: “Hoe gaat het met je?”
Ik antwoordde: “Naar omstandigheden oké.”

Toen vroeg hij: “Zit je, of sta je?”
Dat betekent meestal: slecht nieuws.

Hij vertelde me dat de vrouw die ik de dag ervoor had geraakt, diezelfde middag is overleden aan haar inwendige bloedingen.

Ik bevroor.
Het voelde alsof er een luik openging en ik omlaag viel zo de aarde in.

Ik werd acht weken op non-actief gezet, vanwege politieonderzoek, justitie en het GVB.
De maandag na het ongeval zat ik bij een traumapsycholoog.
Leeg, met een verhaal wat niemand begreep.
Daarna… in de sportschool. Mijn lichaam moest wat. Mijn hoofd moest leeg, mijn gedachten namen de overhand.

 

De omslag – Wie wil ik zijn?

Langzaam begon ik te schrijven.
Waar sta ik? Waar wil ik naartoe?

Ik stelde mezelf een eerlijke vraag:
Wil ik blijven wie ik was?

Het antwoord was helder: NEE.

Ik was te dik,  zwaar onzeker, negatief en oordelend over anderen.
Dat was niet wie ik wilde zijn. Maar wie wil ik dan wel zijn?

Het duurde weken, voordat ik daar een antwoord op vond.
Met alle herinneringen aan het ongeluk wist ik op een gegeven moment zeker:
Ik ben hier op aarde voor méér dan dit.

Ik deed een radicale omslag, niet zo maar een omslag, maar 180 graden.
Alles wat ik zag als ‘zwart’ ging ik ombuigen naar licht.
Ik was klaar met die oude versie van mezelf.
Ik wilde lachen, Echt lachen, niet om de pijn weg te lachen. 
En ik wilde anderen helpen hun lach terug te vinden.

 

De nieuwe missie – Mental Coach Sessions

Ik ben een cursus Reiki gaan doen.
Ik ben boeken gaan lezen.. iets wat ik nooit eerder deed. Ik kon me nooit lang concentreren, maar nu beet ik me erin vast.

Ik investeerde in opleidingen:
Sportpsychologie, Life coach, Mental coach, NLP, Communicatietechnieken.

Ik wilde mijn overgewicht aanpakken, mijn energie veranderen, mijn identiteit herschrijven.

Na de opleiding tot Mental Coach wist ik:
Dit is wat ik moet doen.

Ik wil mensen,  doorleefde professionals helpen om zichzelf mentaal te verbeteren.
Niet alleen presteren, maar ook een beter leven.
Leren omgaan met stress, druk, onzekerheid.
Leren helder communiceren  met jezelf en met anderen.

Dit jaar kreeg ik die kans om te starten met mijn eigen praktijk.
Ik heb die kans met beide handen aangegrepen.

Mental Coach Sessions is geboren uit die ene rauwe, allesveranderende ervaring.
In het leven gaan we allemaal minstens één keer keihard onderuit. Dáár liggen onze grootste lessen.
Het pad dat we bewandelen (vanaf onze geboorte), is vaak geplaveid met pijn, maar ook met groei en mogelijkheden.

Ik ben hier om jou te helpen. Om samen de ruis te filteren.
Zodat jij weer ziet wie je echt bent, sterker, helderder, mentaal veerkrachtiger.
Zodat je in deze wereld vol prikkels, verwachtingen en 24/7 drukte…
je rust kunt vinden en je richting kunt kiezen.

Ik bied je daarvoor een plek waar je zonder masker mag komen.
Waar ik luister zonder oordeel.
Een plek waar je jezelf mag laten zien zoals je écht bent.

Waar je eerlijk gespiegeld wordt.
Waar we diepgaand onderzoeken wat jou werkelijk tegenhoudt.
En waar we doeltreffend werken aan blijvende verandering.

Durf jezelf nu voorop te zetten.

Want weet je?
Smiles are free.
En jouw lach, van binnenuit is het mooiste wat er is.

Erik